Zoals je wellicht weet, werd onze geliefde Profeet voor allerlei figuren uitgemaakt. De ene keer werd hij een magiër genoemd, de andere keer zou hij een gestoorde zijn. Ook werd hij uitgemaakt voor een leugenaar en soms werd gezegd dat hij een dichter was.

Dit werd natuurlijk geroepen omdat zijn volk inhoudelijk niet in staat was te reageren op zijn boodschap. En dat zie je altijd in conflicten en onenigheden; de zwakste zal nooit met een inhoudelijke reactie komen maar zal zijn rivaal proberen te beledigen.

Vóór zijn Profeetschap had hij de bijnamen “de oprechte” [saadiq] en “de betrouwbare” [amien] van zijn volk gekregen. Hij stond niet bekend als magiër, dichter, krankzinnige, leugenaar etc. Nadat hij de Boodschap van Allah echter verkondigde was hij plots een slechterik…

Maar van al deze beschuldigingen reageerde Allah toch op één van deze aantijgingen namelijk voor het feit dat hij uitgemaakt werd voor dichter:

﴾En Wij hebben hem het dichten niet onderwezen en het betaamt hem niet (om dit te leren). Het is slechts een Vermaning en een duidelijke Quraan﴿ Yaa-sien:69

‎ ﴾ وَمَا عَلَّمۡنَٰهُ ٱلشِّعۡرَ وَمَا يَنۢبَغِي لَهُۥٓۚ إِنۡ هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ وَقُرۡءَانٞ مُّبِينٞ﴿

Zoals je in les 4 hebt kunnen lezen, is de Quraan geopenbaard in een tijdperk waarin de Arabische taal het toppunt heeft bereikt. De taal was alles voor hun en er werden zelfs oorlogen gevoerd vanwege een gedicht dat iemand voordroeg.

Souk ‘Oekaad, de bekendste markt van Qoeraysh, werd door alle dichters bezocht. De markt groeide uit tot dé plek waar het allemaal draaide om poëzie. De perfecte gedichten werden aan de Kaaba opgehangen als huldebetoon voor de dichter in kwestie, de zogenaamde [moe’alaqaat].

Poëzie is een werk van de mens. Als we over de Quraan spreken, dan is het denigrerend voor het Woord van Allah om deze te vergelijken met een gedicht. Een gedicht [shi’r] (شِعْر) is afgeleid van het woord [shoe’oer] (شُعُور) wat “gevoelens” betekent. Middels poëzie beeldt men namelijk zijn of haar gevoelens uit. In een gedicht mag theoretisch alles; men kan overdrijven in de expressie. Men kan essentiële feiten weglaten.

In poëzie worden betekenissen aangepast die soms ten koste gaan van de boodschap. Ook mag je in poëzie afwijken van taalkundige regels.

Poëzie kan dus taalkundige “fouten” bevatten en is het verschil tussen “waarheid” en “leugen” vaak onduidelijk.

De Quraan heeft het gros van de dichters dan ook als volgt omschreven:

﴾224. En de dichters worden gevolgd door de dwalenden, 225. Zie jij dan niet dat zij in iedere vallei ronddwalen (d.w.z. dat zij elk onderwerp aansnijden in hun gedichten en het niet schuwen om daarbij te liegen)? 226. En dat zij zeggen wat zij niet doen﴿ e-Shoe’araa:224-226

‎ ﴾ وَٱلشُّعَرَآءُ يَتَّبِعُهُمُ ٱلۡغَاوُۥنَ 224 أَلَمۡ تَرَ أَنَّهُمۡ فِي كُلِّ وَادٖ يَهِيمُونَ 225 وَأَنَّهُمۡ يَقُولُونَ مَا لَا يَفۡعَلُونَ 226﴿